Hayat ağlarını kendi eliyle örüyor adeta. Sanki, cezaevinde özgürlüğünü bekleyen mahkumların her gün için birer çizik atması gibi. Yıllar geçtikçe biz insanların yüzünde keder,ızdırap silsilesinin oluşturduğu çizgiler misali durumlar söz konusu. Esasında hayat yormuyor insanları be…! İnsanlar yoruyor. Hemde çok. Zaten ömrümüz az. Niye insan insanla uğraşır ki?   Neden insanlar birbirlerinin hayatlarını zindana çevirir?   Dün akşam iftardan sonra,apartman komşumuzla sitenin çardağında çay içiyoruz. Kutsal kitaptan alıntılayarak ölüm anını anlattı bana. O an, ölümle yani Azrail ile baş başasın. Kimsen yok. Sadece Azrail ve sen. Ben din alimi değilim. O yüzden kısa keseceğim. Sonumuz toprak olan bir dünyada insanoğlu olarak neden küçük hesaplar içinde oluyoruz anlamıyorum? Neden insanlara zulmediyoruz anlamıyorum? Allah hepimize hidayet versin diyor, iyi günler diliyorum. Kalın sağlıcakla…